بسم الله الرحمن الرحیم

شخصی که با فرهنگ و راه و روش شخص دیگری غریب است ، نمی تواند با او هم دل و هم زبان باشد ، لذا وقتی به او می سد ؛ در سلام کردن و رابطه برقرار کردن با او دچار مشکل می شود و باید ادای کسی را در بیاورد که دارد صمیمی سلام می کند ، هرچند که زبانش موفق می شود و کلماتی با صمیمیت بیان می کند ، اما چون حالات او با این کلماتی که زبانش می گوید ؛ دو گونه است ، طرف بالفور می فهمد که حرف او با درونش دو تا است و صمیمیت او ظاهری است .

انسانی که در زندگی تابع راه و روش امامش نیست و با راه و روش امامش ، همیشه بیگانه است و با او سنخیت ندارد و همدل نیست ؛ چون در درونش نتوانسته با امام جانش رابطه ای صمیمانه برقرار کند ، وقتی بر حسب اتفاق یا مصلحت به امام (عج) می رسد و می خواهد به او سلام کند ؛ با حالتی غریبانه و بدون شناخت به او سلام می کند و طرز سلام کردن او با حالات درونی اش متفاوت است ؛ لذا بعد از سلام کردن کاملا گنگ می شود و نمی داند بعد از سلام چه بگوید تا مورد پسند حضرت باشد و امام (عج ) که به درون او اشراف دارد ؛  این دو گانگی را در او می بیند و می داند که سلام کردن او از روی شناخت نیست .